ชื่อใหม่

ในบทความเรื่อง “การนำด้วยการตั้งชื่อ” มาร์ค แล็บเบอร์ตันเขียนถึงพลังของชื่อ เขาบอกว่า “ผมยังจำความรู้สึกได้ ที่วันหนึ่งเพื่อนนักดนตรีเรียกผมว่า “คนดนตรี” ไม่เคยมีใครเรียกผมอย่างนั้นมาก่อน ผมเล่นดนตรีไม่เก่งสักอย่าง ผมไม่ใช่นักร้อง แต่ผมรู้สึกได้ทันทีถึงการยอมรับและความรัก เขามองเห็นคุณค่าและชื่นชมบางอย่างลึกๆ ในตัวผม”

ผู้เลี้ยงที่ดี

ฉันนั่งคอยอย่างวุ่นวายใจอยู่กับสามีในห้องของโรงพยาบาล ลูกชายเรากำลังผ่าตัดรักษาสายตาผิดปกติ ฉันรู้สึกมวนท้องเพราะคิดมากและกังวล ฉันพยายามอธิษฐานขอพระเจ้าประทานสันติสุข ขณะที่เปิดพระคัมภีร์ ฉันคิดถึงอิสยาห์ 40 จึงเปิดไปที่ข้อความอันคุ้นเคยหวังว่าจะได้ความคิดอะไรใหม่ๆ

ดวงอาทิตย์สองปีก

เป็นเวลาถึงห้าปีที่ตราดินเหนียวโบราณถูกเก็บไว้ในตู้ที่พิพิธภัณฑ์โบราณคดีในกรุงเยรูซาเล็ม หลังขุดพบตราดินเหนียวที่ฐานกำแพงทางตอนใต้ของเมืองเยรูซาเล็มเก่า การตรวจสอบเบื้องต้นไม่อาจบ่งบอกความสำคัญของวัตถุอายุเกือบสามพันปีนี้ได้ แต่เมื่อนักวิจัยได้วิเคราะห์ตัวอักษรบนตรานั้นอย่างละเอียด เขาได้ค้นพบครั้งสำคัญ ข้อความที่จารึกไว้เป็นภาษาฮีบรูอ่านว่า “ของกษัตริย์เฮเซคียาห์ (บุตรของ) อาหัส กษัตริย์แห่งยูดาห์”

บริการโทรปลุก

ในช่วงหลายปีที่ผมเดินทางบ่อยและต้องพักค้างคืนตามเมืองต่างๆ เวลาเข้าพักในโรงแรม ผมจะแจ้งใช้บริการโทรปลุกเสมอ นอกจากนาฬิกาปลุกของตัวเองแล้ว ผมจำเป็นต้องให้เสียงโทรศัพท์ช่วยผมลุกจากเตียงในตอนเช้า

ตั้งแต่หนอนไปถึงสงคราม

เคลโอในวัยสิบขวบเพิ่งเคยตกปลาเป็นครั้งแรก เมื่อเขามองลงไปในกระป๋องใส่เหยื่อ เขาดูลังเล ในที่สุดเขาบอกสามีของฉันว่า “ช่วยผมหน่อยครับ ผ-ก-น!” เมื่อสามีฉันถามว่าเขามีปัญหาอะไร เขาตอบว่า “ผ-ก-น! ผมกลัวหนอน!” ความกลัวทำให้เขาไม่กล้าลงมือ

เพียงพอ

ตอนแรกที่มีคนขอให้ฉันและสามีเป็นเจ้าภาพจัดประชุมกลุ่มย่อยที่บ้านของเรา แวบแรกฉันคิดจะปฏิเสธ ฉันรู้สึกไม่พร้อม เราไม่มีเก้าอี้พอสำหรับทุกคน บ้านของเราเล็กและจุคนได้ไม่มาก ฉันไม่รู้ว่าเราจะมีทักษะในการนำอภิปรายได้หรือเปล่า ฉันกังวลหากต้องเตรียมอาหาร เพราะฉันไม่ชอบทำและไม่มีเงินพอจะจัดหามา ฉันไม่รู้สึกว่าฉันมี “เพียงพอ” ที่จะทำได้ แต่เราต้องการทำเพื่อพระเจ้าและเพื่อพี่น้อง เราจึงตอบตกลงทั้งที่ยังกังวล บัดนี้เป็นเวลากว่าห้าปีแล้วที่ฉันพบความยินดียิ่งที่ได้ต้อนรับผู้คนเข้ามาที่ห้องนั่งเล่นของเรา

นานแค่ไหน?

ตอนแต่งงานฉันคิดไว้ว่าจะมีลูกทันที แต่เหตุการณ์ไม่เป็นอย่างนั้น ความเจ็บปวดที่มีลูกยากทำให้ฉันต้องคุกเข่าลงอธิษฐานบ่อยๆ ว่า “อีกนานสักเท่าใด?” ฉันรู้ว่าพระเจ้าช่วยให้ฉันมีลูกได้ แต่ทำไมไม่ทรงทำ ?

คุณกำลังรอคอยพระเจ้าอยู่หรือไม่ กำลังถามพระองค์ว่า อีกนานแค่ไหนความยุติธรรมจะเกิดขึ้น อีกนานแค่ไหนถึงจะมีวิธีรักษาโรคมะเร็งและอีกนานแค่ไหนข้าพระองค์จะไม่ต้องเป็นหนี้

ผู้เผยพระวจนะฮาบากุกคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้ดี ในช่วง 700 ปีก่อนคริสตกาล ท่านร้องทูลต่อพระเจ้าว่า “ข้าแต่พระเจ้า ข้าพระองค์จะร้องทุกข์นานสักเท่าใด และพระองค์มิได้ทรงฟังหรือข้าพระองค์จะร้องทูลต่อพระองค์ว่า “ทารุณพระเจ้าข้า” และพระองค์ก็ไม่ทรงช่วย ไฉนพระองค์ทรงให้ข้าพระองค์เห็นการชั่วและให้มองเห็นความยากลำบาก” (ฮบก.1:2-3) ท่านอธิษฐานเป็นเวลานาน พยายามเข้าใจเหตุผลที่พระเจ้าผู้ยุติธรรมและทรงฤทธิ์ยอมให้ความชั่วช้า ความอยุติธรรม และการคดโกงคงอยู่ในยูดาห์ ในความคิดของท่านพระเจ้าควรจะแทรกแซง ทำไมพระองค์จึงไม่ทรงทำอะไรเลย

บางครั้งเราเองก็รู้สึกว่าพระเจ้าไม่ทรงทำอะไร เราเป็นเหมือนฮาบากุกที่พร่ำร้องทูลว่า “อีกนานสักแค่ไหน?”

แต่เราไม่ได้โดดเดี่ยว พระเจ้าทรงสดับความทุกข์ของเราเหมือนเช่นฮาบากุก เราต้องมอบไว้กับพระองค์เพราะทรงห่วงใยเรา ทรงได้ยิน และจะทรงตอบเราในเวลาของพระองค์

ถ้าตอนนั้นฉันรู้...

ในระหว่างทางไปทำงาน ฉันฟังเพลง “ถึงฉันเมื่อวันวาน” เนื้อเพลงถามว่า ถ้าคุณย้อนเวลาได้ คุณรู้สิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว คุณจะบอกตัวเองในวันวานว่าอย่างไร ขณะที่ฟัง ฉันคิดว่าจะเตือนและให้ความรู้กับตัวฉันในอดีตซึ่งยังไม่ฉลาดนัก คนเราจะมีบางขณะที่คิดถึงสิ่งที่ผ่านไปแล้ว และหากย้อนเวลากลับไปได้ เราจะทำสิ่งนั้นๆ แตกต่างไปอย่างไร

กางปีกอยู่เหนือเรา

ลูกสาวของเบ็ตตี้กลับจากต่างประเทศถึงบ้านด้วยอาการป่วย เมื่อปวดจนทนไม่ได้ เบ็ตตี้กับสามีจึงพาลูกสาวไปที่ห้องฉุกเฉิน แพทย์และพยาบาลปฏิบัติหน้าที่อย่างแข็งขัน เวลาผ่านไป 2-3 ชั่วโมงพยาบาลคนหนึ่งบอกเบ็ตตี้ว่า “เธอจะปลอดภัยค่ะ เราจะดูแลเธออย่างดีให้เธอหาย” ขณะนั้นเอง เธอสัมผัสถึงสันติสุขและความรักที่ท่วมท้นเหนือเธอ เธอตระหนักว่าขณะที่เธอกางปีกอยู่เหนือลูกสาวอย่างกระวนกระวาย องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเป็นพระบิดาผู้ฟูมฟักและปลอบโยนลูกของพระองค์ในเวลาแห่งความทุกข์